Sentimental Violence: Αυγούστου 2010

Tied Puppets

Liani
Είμαι ο ιππότης της τετράγωνης κρέπας,
ο άρχοντας του κηκλιδώματος,
ο πρίγκιπας της τουαλέτας,
είμαι το φως του φρένου,
η βουβαλική μάζα του τραίνου,
είμαι ο σκουπιδοφάγος του σπιτιού σας.
Είμαι ο άρχοντας
Είμαι ο Μεγιστάνας
Είμαι πριγκίπισσα
Είμαι ο διακόπτης

ΕΙΜΑΙ... Ο Άκυρος Λόρδος
(τυχών συμπτώσεις με αληθινά πρόσωπα είναι τυχαίες)
Σήμερα έκλεισα τα 5 μου :D

Never Judge a Book By It's Cover ;)

<-------------------------------->

Adis
Αν σου πω ποιος είμαι σήμερα, δε θα ξέρεις ποιος θα 'μαι αύριο. Αν προσπαθήσω να σου πω ποιος θα είμαι αύριο από σήμερα, ίσως και να κάνω λάθος. Το χθες είναι πλέον πολύ μακριά. Έτσι γράφω για να "σώσω" το ποιος είμαι τη στιγμή που το κάνω.. Όλοι μας αλλάζουμε, αρκεί να ξέρεις να χειριστείς σωστά αυτό που γίνεσαι..

Σάββατο, Αυγούστου 28, 2010

Youthful Sins (Part: 4)

21:33 | Blessed by Adis |

Τότε ξαφνικά θυμήθηκα τα παιχνίδια μπέιζμπολ που κάναμε με την ομάδα πριν τα παρατήσω.. Την αίσθηση εκείνη που νιώθεις περιμένοντας τον άλλο απέναντί σου να σου στείλει εκείνο το τόσο βαρύ για το μέγεθός του μπαλάκι με όλη του τη δύναμη.. Γιατί ξέρεις πως δε θα σου χαριστεί.. Και όσο περιμένεις ο ιδρώτας κυλάει στο μέτωπό σου μέσα απ' το κράνος ενώ παράλληλα η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη καθώς μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου το στέλνεις πίσω και το βλέπεις ν' απομακρύνεται ψηλά στον ουρανό.. Και ξέρεις ότι τώρα που πέτυχες τον στόχο σου πρέπει να τρέξεις.. Και αυτό έκανα. Έτρεξα...

Η χαρτοταινία σχίστηκε και το σαγόνι του θρυμματίστηκε ενώ έφυγε πίσω μαζί με την καρέκλα.. Κομμάτια, μάλλον από δόντια θαρρώ, ακούστηκαν καθώς σκορπίστηκαν στο πάτωμα της αίθουσας όπου το κόκκινο βασίλευε.. (Το μπαλάκι πρέπει να ήταν ακόμη στο στόμα του γιατί δεν το είδα πουθενά..) Ταυτόχρονα είδα και την Κλεοπάτρα να πέφτει με το κεφάλι λιπόθυμη απ' την έδρα. Όμως δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα εκείνη τη στιγμή, όλα είχαν τελειώσει.. Κοίταξα γύρω μου και δάκρυσα.. Παντού μύριζε η κατάντια μας.. Μας σιχάθηκα... Πέταξα το ρόπαλο απ' τα χέρια μου και αφού έβαλα σ' όλους τους ορόφους φωτιά έφυγα τρέχοντας όπως μπήκα.. Μακάρι αυτή η φωτιά να μπορούσε να κάψει και όλες αυτές τις αναμνήσεις μαζί με το κτίριο της φρίκης... Κόντευε τέσσερις τα ξημερώματα και υποτίθεται μέχρι αυτήν την ώρα θα είχαμε γυρίσει πίσω. Τίποτα όμως δεν έγινε όπως το είχαμε σχεδιάσει εξ αρχής.. Τίποτα...
Ευτυχώς για 'μένα πρόλαβα και γύρισα σπίτι χωρίς να με καταλάβουν.. Και το επόμενο πρωί στο οποίο το απάνθρωπο αυτό σκηνικό ήταν πλέον γεγονός με βρήκε στο κρεβάτι.. Τρομοκρατήθηκε ολόκληρη η πόλη είπαν, αλλά δε μπορούσαν ν' αποδείξουν τίποτα.. Κανείς δεν ήξερε, κανείς δεν άκουσε και δε μπορούσαν να με κατηγορήσουν για τίποτα ακόμη κι αν με υποψιαζόντουσαν...

Ο Άλεξ ευτυχώς δε μίλησε, αλλά ούτε και με ρώτησε τι συνέβη.. Ένα μήνα μετά από αυτό περίπου δεν τον ξαναείδα, μου είπαν πως είχε μετακομίσει με τους δικούς του, αλλά δεν τον έψαξα.. Ούτε κι αυτός εμένα.. Το πιο περίεργο και άσχημο που έμαθα λίγο καιρό μετά ήταν πως η Κλεοπάτρα είχα καταφέρει να συνέλθει και να βγει απ' το σχολείο πριν καεί ζωντανή όπως μάλλον έπαθε ο Κώστας.. Αλλά είχε πάθει ολική αμνησία και μερικές μέρες αργότερα έμεινε φυτό, μάλλον απ' το σοκ και το χτύπημα στο κεφάλι όταν έπεσε.. Όπως ήταν φυσικό και αυτή δε μπορούσε να πει τίποτα.. Κρίμα όμως, ήταν πολύ νέα για κάτι τέτοιο...

Και οι μέρες περνούσαν χωρίς αποτέλεσμα.. Και τώρα θα ήμουν μια χαρά αν δεν ήταν εκείνος.. Κάποιος μας είχε δει εκείνο το βράδυ.. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά άκουσα πως ήταν ο Χρήστος, ο μεγαλύτερος αδερφός του Κώστα, (για τον οποίο εγώ για κάποιο περίεργο λόγο δεν είχα ξανακούσει τίποτα) και ένα χρόνο μετά λένε, μαρτύρησε στην αστυνομία πως είδε τον αδερφό του μαζί με άλλους δύο να τρέχουν μεσ' στη νύχτα.. Δε ξέρω γιατί άργησε τόσο να μιλήσει, αλλά λίγο με νοιάζει τώρα.. Ευτυχώς βέβαια δεν είχε προλάβει να μας αναγνωρίσει, αλλά όπως και να 'χει αυτός είναι ο λόγος που με ψάχνουν μέχρι και σήμερα... Γι' αυτό σου λέω, πρέπει να με βοηθήσεις να φύγω απ' τη χώρα όσο πιο σύντομα γίνεται.. Και σε χρειάζομαι γιατί πλέον δε μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν άλλο... Με τα λεφτά τα βρίσκουμε, μην ανησυχείς.. Θα το κάνεις λοιπόν? Λέγε..

Ο ξανθός και γεροδεμένος τύπος τότε έκανε λίγο πίσω την καρέκλα του και ανοιγόκλεισε τα μάτια κοιτάζοντας το νυχτερινό τοπίο έξω απ' το παράθυρο.. Έσφιξε τα χείλη του και μετά έφτυσε μεσ' στο ποτήρι της μπύρας του βάζοντας ταυτόχρονα προσεκτικά το δεξί του χέρι στην εσωτερική τσέπη του δερμάτινου μπουφάν του... Ένας ψιθυριστός πυροβολισμός ακούστηκε μέσα απ' το bar και λίγο μετά μια σκιά χάθηκε μεσ' στη βροχή με αργά και σταθερά βήματα, στο στενό που οδηγούσε προς το κέντρο της πόλης.. Εκείνο το περίεργο βράδυ βρήκε τον Πασχάλη απρόσμενα νεκρό με το κεφάλι βουτηγμένο στο αίμα πάνω στο τραπέζι της συνωμοσίας με ένα χαραγμένο "Χ" στο μέτωπό του, μάλλον από μαχαίρι...

Labels Youthful Sins |

12 Commited Crimes

Δευτέρα, Αυγούστου 16, 2010

Youthful Sins (Part: 3)

02:33 | Blessed by Adis |

Βενζίνη και αίμα είχαν γίνει ένα και ολόκληρο το πάτωμα έμοιαζε με πίνακα ζωγραφικής ελεύθερου σχεδίου.. Και στη μέση... Πως μπορεί να τον είχαμε ξεχάσει αυτόν?.. Τις καθημερινές κοιμόταν εκεί, το είχαμε ακούσει κάποια στιγμή από κάτι παιδιά, αλλά το αγνοήσαμε.. Και αυτή η λεπτομέρεια μας κόστισε.. Ήταν ο φύλακας του σχολείου μ' ανοιχτό το στόμα και την πεταλούδα του Κώστα καρφωμένη λίγο πιο πάνω απ' το δεξί του μάτι.. Το κρανίο του είχε ανοίξει σ' εκείνο το σημείο και σχεδόν μπορούσες να δεις μέσα.. Μάλλον δεν ήταν απλά καρφωμένη... Μου κόπηκε η ανάσα και άθελά μου έπνιξα ένα ουρλιαχτό που προσπάθησε να βγει προς τα έξω.. Ακόμη αναρωτιέμαι πως δεν λιποθύμησα τότε.. Εντάξει, κάτι πήγε στραβά, αλλά έπρεπε να το τελειώσουμε αφού φτάσαμε ως εδώ, σκέφτηκα.. Μα ακόμη δεν ήξερα που είναι οι άλλοι... Και τότε αμέσως γύρισα και κοίταξα τα σκαλιά του δευτέρου ορόφου, κλείνοντας με μανία την πόρτα πίσω μου από άγχος, φόβο και θυμό ταυτόχρονα...

Ανέβηκα και στον τελευταίο όροφο λοιπόν και άρχισα να ψάχνω τις αίθουσες μία μία όσο πιο γρήγορα μπορούσα.. Και λίγο πριν ανοίξω την πόρτα της τρίτης τάξης άκουσα τη φωνή της Κλεοπάτρας στο τελείωμα μιας φράσης να λέει: "..και αν μας δει?" Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει με διπλάσια ταχύτητα σε σημείο που νόμιζα πως θα εκραγεί.. Δεν είχα καθόλου υπομονή για ν' ακούσω τη συνέχεια και έτσι άνοιξα με δύναμη την πόρτα χτυπώντας την για να κάνω και εντύπωση.. Ήμουν σίγουρος... Αυτός ήταν όρθιος στην ευθεία μου με την πλάτη γυρισμένη και αυτή στην αγκαλιά του καθισμένη πάνω στην έδρα.. Και μάλλον τους είχα κόψει πάνω στο καλύτερο.. Αμέσως τα μάτια μου γούρλωσαν και κοκκίνισα ολόκληρος. Το κεφάλι μου έτρεμε απ' την ένταση και τα χέρια μου κόλλησαν αυτόματα στα μαλλιά μου σε μια κίνηση απόγνωσης.. Δάγκωσα τα χείλη μου τόσο δυνατά που μάτωσαν γιατί δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω, ή να κλάψω.. Και πίστεψέ με ειλικρινά δε μπορώ να σου περιγράψω πως ακριβώς ένιωσα... Ακόμη θυμάμαι εκείνα τα βλέμματα στα πρόσωπά τους όταν γύρισαν και με κοίταξαν σαστισμένοι.. "Εγώ δεν... Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και τυχαία.. Δε θα το έκανα, δε θα το επιδίωκα και το ξέρεις..", μου είπε κάνοντας δυο φοβισμένα βήματα προς το μέρος μου.. Εγώ φυσικά δεν ήθελα ν' ακούσω τίποτα και κατευθείαν όρμισα πάνω του πιάνοντάς τον απ' το γιακά και ρίχνοντάς τον κάτω. Μετά του έριξα και μια μπουνιά στη μύτη με όλο το μίσος που με είχε κυριεύσει εκείνη τη στιγμή και μαζί με το αίμα που κύλησε στο μάγουλό του ακούστηκε μια κραυγή που μου διαπέρασε τ' αυτιά.. Ήταν η Κλεοπάτρα που είχε παγώσει στη θέση της μη ξέροντας ποιανού το μέρος να πάρει.. Γύρισα και την κοίταξα, αλλά δεν είπε κουβέντα.. Έμεινε εκεί να μας κοιτάζει για αρκετή ώρα... Ο Κώστας βέβαια, δεν αντέδρασε καθόλου λες και αποδεχόταν το όλο γεγονός πολύ φυσιολογικά.. Μου είχε φανεί τόσο περίεργο, αλλά δε με ένοιαζε και πολύ έτσι που είχαν γίνει τα πράγματα.. Αμέσως τον σήκωσα και τον έδεσα σε μια καρέκλα με το σχοινί που κουβαλούσε πάνω του.. (Και το αστείο είναι πως τον είχα κοροϊδέψει τότε στην αρχή γιατί του είχα πει πως ουσιαστικά δεν υπήρχε λόγος να πάρει το σχοινί μαζί του.. Που να 'ξερα!..) Μετά πήγα τρέχοντας στη βιβλιοθήκη που ήταν ακριβώς έξω απ' την αίθουσα και πήρα από μέσα ένα ξεχασμένο μπαλάκι του τένις που είχα δει με την άκρη του ματιού μου μπαίνοντας... Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το είχα βάλει κιόλας στο στόμα του Κώστα και του το είχα κλείσει με χαρτοταινία για να μη μπορεί να το φτύσει.. Μετά έκανα ένα βήμα πίσω σε απόσταση ενός μέτρου περίπου, σήκωσα το ρόπαλο και πήρα θέση... Κάτι πήγε να μουγκρίσει καθώς κουνιόταν πέρα δώθε μαζί με την καρέκλα (όσο μπορούσε) και εγώ του το ανταπέδωσα με το πιο άρρωστο χαμόγελο που είχα λέγοντάς του: "Ελπίζω τουλάχιστον να μη με ξεχάσεις μετά απ' αυτό..". Και πριν καλά καλά τελειώσω τη φράση έσφιξα τα χέρια μου και...

Labels Youthful Sins |

6 Commited Crimes

Σάββατο, Αυγούστου 07, 2010

Youthful Sins (Part: 2)

20:33 | Blessed by Adis |

Και οι τρεις ήμασταν ντυμένοι στα μαύρα από πάνω μέχρι κάτω, φορούσαμε γάντια και σκουφάκια και ήμασταν πλήρως εξοπλισμένοι για παν ενδεχόμενο.. Η Κλεοπάτρα είχε ένα σπρέι και ένα μικρό σουγιά, ο Κώστας μια πεταλούδα και ένα σχοινί και εγώ είχα δεμένο στη μέση μου ένα παλιό ρόπαλο του μπέιζμπολ.. Φυσικά, είχαμε και από τέσσερα μπουκάλια βενζίνη ο καθένας για να μπορέσουμε να βάλουμε τη φωτιά... Μόλις τελειώναμε θα φεύγαμε με το αμάξι του πατέρα του Κώστα που ήταν παρκαρισμένο λίγο πιο κάτω. Όλα ήταν έτοιμα.. Μέχρι και ψευδώνυμα είχαμε βγάλει, αλλά δεν τα θυμάμαι πλέον.. "Πήγαινε εσύ απ' την πίσω πόρτα και εμείς θα πάμε από μπροστά", μου είπε και έφυγαν τρέχοντας για την κεντρική είσοδο του σχολείου.. "Θα βρεθούμε στην τρίτη αίθουσα του πρώτου ορόφου σε μία ώρα", φώναξε από μακριά... Εγώ εκείνη τη στιγμή είχα πολλά νεύρα, χωρίς λόγο ίσως θα 'λεγε κάποιος τρίτος, αλλά έπρεπε να συγκρατηθώ γιατί αν κάτι στράβωνε ήμασταν όλοι νεκροί.. Πήγα λοιπόν κατευθείαν προς το κτίριο χωρίς δεύτερη σκέψη. Για την ώρα...

Πρέπει να ήταν δύο και κάτι τα ξημερώματα, αν θυμάμαι καλά.. Δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω.. Μπήκα μέσα από ένα σπασμένο παράθυρο μιας αίθουσας στο πίσω μέρος του σχολείου και άρχισα ν' αδειάζω το πρώτο μπουκάλι όπου έβρισκα. Είχα ιδρώσει απ' το άγχος, αλλά δεν ήταν και καμιά δύσκολη δουλειά για να μη μπορώ να τα βγάλω πέρα. Μόλις τελείωσα από 'κει πέταξα το μπουκάλι απ' τα τρεμάμενα χέρια μου και βγήκα έξω στο διάδρομο. Απόλυτη ησυχία επικρατούσε, λες και ήμουν μόνος στο κτίριο. Κοίταξα για λίγο γύρω μου. Πρώτη φορά έβλεπα το σχολείο μέσα σε τόσο σκοτάδι, χωρίς φωνές και κουδούνια, χωρίς παιδιά να τρέχουν πάνω κάτω, χωρίς κανέναν να μου λέει τι θα κάνω.. Σκέφτηκα την επόμενη μέρα και το πως θα αντιδρούσαν όλοι. Θα ήταν το γεγονός της ημέρας και για αρκετές μέρες.. Και εμείς θα ήμασταν οι κρυφοί ήρωες του... Για μερικά δευτερόλεπτα ένιωσα ελεύθερος και χαμογέλασα ειρωνικά.. Δεν είναι ώρα όμως τώρα για τέτοια, σκέφτηκα και αμέσως γύρισα στο σκοπό μου γιατί είχα ήδη χάσει αρκετό χρόνο. Μπήκα στη δεύτερη αίθουσα και έκανα το ίδιο με το δεύτερο μπουκάλι. Αυτό έγινε και στις επόμενες δύο τάξεις του ισογείου και μόλις τελείωσα πήγα πάνω να βρω τους άλλους. Τελικά όλα έγιναν πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι φανταζόμουν.. Δεν είχε περάσει μία ώρα, αλλά όπως και να 'χει δε μπορούσα να περιμένω... Ανέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά και έψαξα για τον Κώστα, ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να είναι σε κάποια από εκείνες τις αίθουσες, γιατί είχαμε κανονίσει πως αυτός θα έπαιρνε τον πρώτο όροφο. Άνοιξα την πόρτα της πρώτης τάξης, αλλά δεν ήταν εκεί. Το ίδιο και στη δεύτερη και στην τρίτη.. Παντού ήταν γεμάτο βενζίνη, αλλά αυτός δεν ήταν πουθενά.. Και είχα αρχίσει να παραξενεύομαι όταν ξαφνικά πάγωσα απ' αυτό που είδα μόλις μπήκα στην τελευταία αίθουσα...